کد مطلب:78061 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:130

و قال علیه السلام: «الناس فی الدنیا عاملان: عامل عمل فی الدنیا للدنیا، قد شغلته دنیاه عن آخرته، یخشی علی من یخلفه الفقر و یامنه علی نفسه، فیفنی عمره فی منفعه غیره و عامل فی الدنیا لما بعدها، فجاءه الذی له من الدنیا بغیر عمل، فاحرز الحظین معا و ملك الدارین جمیعا، فاصبح وجیها عندالله، لایسال الله شیئا فیمنعه.» یعنی و گفت علیه السلام كه مردمان در دنیا دو كار كننده اند: كاركننده ای است در دنیا از برای دنیا، در حالتی كه مشغول ساخته است او را كار دنیای او از كار آخرت او، می ترسد بر كسی كه وامی گذارد در جای خود از او فقر و احتیاج را و ایمن است او بر نفس خود، پس نیست می كند عمر خود را در تحصیل منفعت غیر خود، یعنی اولاد خود و كاركننده ای است كه كار می كند در دنیا از برای روزگار بعد از دنیا كه آخرت باشد، پس می آید او را آن چیزی كه مقدر است از برای او از روزی دنیا بدون كارگری او، پس جمع كرده است حظ و نصیب دنیا و آخرت را با هم و مالك گشته است هر دو سرا را به تمامی، پس صبح كرده است در حالتی كه با آبرو است در نزد خدا، سوال نمی كند از خدا چیزی را كه منع كند از او.